Zagadnienie odpowiedzialności nabywcy przedsiębiorstwa za zobowiązania ze stosunku pracy, powstałe przed dniem ogłoszenia upadłości, doczekało się szeregu analiz i interpretacji. Zwłaszcza w kontekście nowelizacji art. 317 Prawa upadłościowego dokonanej ustawą z 30.09.2019 r.
Należy zgodzić się z przeważającym stanowiskiem doktryny prawniczej, iż odpowiednie stosowanie art. 23(1) Kodeksu pracy (przejście zakładu pracy na innego pracodawcę) w postępowaniu upadłościowym, wyklucza odpowiedzialność nabywcy za zobowiązania ze stosunku pracy powstałe przed ogłoszeniem upadłości. Czy zatem wyceniający przedsiębiorstwo na potrzeby sprzedaży w ramach upadłości/pre-packu, a w konsekwencji nabywca takiego przedsiębiorstwa, nie powinni w ogóle brać pod uwagę jakichkolwiek obciążeń ze stosunku pracy, które mają swoje źródło w okresie zatrudnienia sprzed ogłoszenia upadłości?
Praktyka na rynku wycen jest w tej materii różna. Jako kancelaria Lege Restrukturyzacje stoimy na stanowisku, iż przyszłe koszty pracownicze, z tytułu np. niewykorzystanych urlopów, odpraw emerytalnych, nagród jubileuszowych, powinny pomniejszać wartość wycenianego przedsiębiorstwa pomimo, iż mają swoje źródło w zatrudnieniu sprzed ogłoszenia upadłości. W naszej ocenie, powyższe podejście uwzględnia m.in. obowiązek odpowiedniego stosowania art. 23(1) kodeksu pracy, wynikający z art. 317 ust. 2a Prawa upadłościowego. Jednym z argumentów, przemawiających za takim stanowiskiem jest to, że pracownicy nie mają możliwości zaspokojenia roszczeń z ww. tytułów w ramach postępowania upadłościowego.
Autor: Norbert Banaszek
